Ik kan me mijn trainer Herman nog herinneren. Hij vond me extreem irritant en had geen idee hoe met mij om te gaan en …. daar had ik ook geen idee van. Hij vond me erg brutaal en te zelfverzekerd. Ik was juist enorm onzeker, ik had geen idee wie ik was en wie ik zou worden. Herman handelde naar de zelfverzekerde puber, terwijl die er helemaal niet was. Hij gaf straf, was vaak boos, maakte zich groot tegenover die brutale puber, en van binnen werd ik kleiner en kleiner. Dat uitte ik door een nog grotere mond op te zetten. Ik was op zoek. Op zoek naar …. Ik wist het niet. En Herman ook niet. Ik vond volleybal toen niet erg leuk en leerde erg weinig. Herman heeft ons team halverwege het seizoen verlaten. Ik ben er niet trots op, maar het was vanwege mij.
''Herman heeft ons team halverwege het seizoen verlaten. Ik ben er niet trots op, maar het was vanwege mij.''
Ook herinner ik me trainer Joris, Joris had mij wel door. Joris gaf mij complimenten; die sloegen nérgens op (vond ik), maar het voelde wel fijn. Joris doorzag mijn brutale gedrag en ging het gesprek aan. Hij gaf mij het zelfvertrouwen en de verantwoordelijkheid waar ik naar zocht. Hij liet mij in mijn waarde….. ondanks dat ik dat vast niet altijd bij hem gedaan zal hebben. Dat deed Joris niet alleen bij mij, maar bij het hele puberende meidenteam. De sfeer veranderde, het werd een heel leuk team, zelfs het volleyballen werd leuker en toevallig ging ik ook nog eens beter volleyballen! Kwam dat door Joris? Ik heb het me altijd afgevraagd. Jaren later ben ik zelf training gaan geven. Ook aan pubers en ik vond het wel grappig. Misschien had ik veel meer van Joris opgestoken dan het technische volleybalspelletje.
“Zo wordt training geven makkelijk én leuker, en die pubers gedragen zich ook opeens heel anders.”
Inmiddels verzorg ik bij de academie voor sportkader van het Noc*NSF de bijscholing het trainen en coachen van pubers. En geweldige bijscholing! Hier leren we sporttrainers te werken met bouwstenen als zelfvertrouwen, doelen stellen, motivatie en plezier. Ik heb regelmatig een type “Herman” in de groep. De pubers zijn lastig, luisteren niet, hebben moeite met autoriteit, etc. Vaak is na de eerste bijeenkomst het standpunt iets minder zwart-wit en uiteindelijk hoor ik regelmatig “Zo wordt training geven makkelijk én leuker, en die pubers gedragen zich ook opeens heel anders”. Wat had ik het Herman gegund dat hij deze bijscholing had gevolgd…… en wat had ik het mezelf gegund.
''Wij kunnen, als trainers, veel toevoegen aan het leven van onze sporters.''
Bij de bijscholing zijn trainers uit diverse sporten bij elkaar met één gemene deler; ze willen graag (nog) beter omgaan met de sporter, om ze nog meer bij te brengen. Zowel binnen de sport als daarbuiten. Want zeg nou zelf; het zou toch zonde zijn als we die puber bijvoorbeeld kunnen aanleren om te gaan met autoriteit en deze puber dit alleen maar op het sportveld zou inzetten. Wij kunnen, als trainers, veel toevoegen aan het leven van onze sporters, meer dan wij denken. Hoe gaaf zou het zijn dat alle sporters een trainer hebben die ze zich over 30 jaar herinneren zoals ik me Joris herinner.
Inmiddels ben ik wel uit mijn pubertijd, dat mag ook wel met mijn 48 jaar. Heel soms komt die puber nog in me naar boven, maar inmiddels kan ik om haar lachen.
Ben je nieuwsgierig naar de bijscholing Trainen en coachen van pubers? Kijk op de website van de Academie voor Sportkader voor meer informatie.
