Winnen door niet te kunnen winnen, het kan echt!
Er zijn vele artikelen en onderzoeken geschreven over het wel of niet organiseren van een competitie bij jeugdteams en wat de effecten daarvan zijn op talentontwikkeling, spelplezier en sportiviteit op en langs het veld of zaal. Het aantal is ontoereikend om hier allemaal te noemen. De KNVB, KNHB, de Atletiekunie hebben o.a. een nieuwe opzet waarbij de standen door de bond niet meer worden bijgehouden van jeugdelftallen tot een bepaalde leeftijd. Een verandering als deze heeft tijd nodig, want vaak hoor je dat standen onderling toch nog worden bijgehouden via WhatsApp groepen. En dit wordt meestal gedaan onder aanvoering van....de ouders.
Omdat voorbeelden altijd het beste werken willen wij in dit artikel 2 concrete voorbeelden geven van verenigingen die met hun jeugdelftallen niet willen meedoen aan een competitie, met uiteenlopende redenen. In het artikel van de Correspondent 'Maak kennis met de voetbalclub die wil winnen door winnen af te schaffen' wordt het voorbeeld gegeven van de Franse voetbalvereniging F.C. Lorient die niet meedoet aan de competitie. Het artikel begint met de volgende introductie:
Het jeugdvoetbal kampt met een groot, onzichtbaar en mysterieus probleem. Het is groot, omdat het stress veroorzaakt en psychologische schade. Omdat talent erdoor afhaakt. Omdat veel talent erdoor onontdekt blijft. Het is onzichtbaar, omdat het niet geldt als probleem, maar als een nastrevenswaardig doel. En het is mysterieus, omdat zelfs degenen die het probleem zien, niet goed weten wat ze ertegen kunnen doen. Het probleem? Altijd willen winnen.
Het tweede voorbeeld betreft een voetbalclub in Engeland die als een nachtmerrie wordt gekenmerkt voor elke competitieve ouder. Debbie Sayers richtte een eigen voetbalclub op nadat haar zoontje werd uitgefoeterd door de coach. En nu heeft Salisbury Rovers al ruim 100 leden, er is geen competitie, geen selecties, spelertjes spelen niet op vaste posities en elk kind krijgt dezelfde aandacht. Ze hebben een veld, een bestuurder, enkele betaalde coaches en iets curieuzers: een gebiologeerde internationale fanclub van coaches, bestuurders en wetenschappers. Zij zien Rovers als een uniek grassroots experiment, dat dient om een simpele hypothese te testen: kan zo’n club überhaupt blijven bestaan? Want Salisbury Rovers is een beetje een vreemde club, met name door de dingen die ze niet doet. De hele opzet en vorderingen van deze club is in het artikel van de correspondent te lezen 'deze voetbalclub is de nachtmerrie van iedere competitieve ouder'.
Je kan een voor- en tegenstander zijn, maar deze voorbeelden geven weer een nieuwe kijk op talentontwikkeling, selectiebeleid, sportplezier en sportiviteit. Mocht je aanvullingen of voorbeelden hebben dan horen we dat graag!
