De vader van twee tienerzonen, die ook allebei op hoog niveau sporten, neemt afstand. Letterlijk. En probeert bijna niets meer te roepen. ‘Het bezoeken van de wedstrijden van onze zonen is mijn grootste hobby, maar biedt ook uitdagingen voor mij als vader’, zegt de oud-hockeyer van HGC en Oranje. ‘Ik merk dat ik vanuit een topsportmentaliteit ook de sport van mijn jongens beleef. Dat zorgt er af en toe voor dat ik er soms teveel bovenop zit. Dat ging ten koste van het plezier dat wij met elkaar aan wedstrijden zouden moeten beleven.
De oplossing voor mij was uiteindelijk simpel. Ik ben letterlijk wat verder van het veld gaan staan zodat ik meer afstand heb. Ik sta niet meer op het veld of direct langs de lijn, maar volg de wedstrijd wat verder van de kant. Dan stop je vanzelf met het geven van aanwijzingen.’
Effect op anderen
Hans-Willem deed dit ter bescherming van zichzelf en uiteindelijk zijn jongens, maar voor de voetballende en hockeyende jongens was het wel even wennen: ‘Natuurlijk heb ik mijn zoons uitgelegd waarom ik opeens een stuk stiller was langs het veld. Ik ben met ze in gesprek gegaan over waarom ik niet meer juichte bij doelpunten. Zij hebben daaraan moeten wennen, maar vinden het wel prettiger zo.' “Ik weet wel dat mijn vader het goed bedoelde maar het was soms net wat teveel” (Finn) en "soms begon het vervelend te worden. Het is nu wel wat fijner,” vult Mats aan.
'Afstand nemen geeft op deze manier juist meer ruimte. Soms vragen ze ook weer eens hoe ik vond dat ze speelde. Want dat laatste deden ze de laatste tijd liever niet meer.’
"Het is prettig als kinderen het gedrag van hun ouders kunnen verklaren"
Ga in gesprek
Dicke realiseert zich dat in stilte genieten niet voor alle gezinnen zal werken. Kinderpsycholoog en opvoedkundige Tischa Neve, waarmee Dicke in gesprek ging tijdens Sportplezier’s Facebook Live sessie in december, beaamt dit. ‘Het is prettig als kinderen het gedrag van hun ouders kunnen verklaren. Het begint voor ouders bij bewustzijn. Een simpele maar belangrijke stap is om als ouder of coach met het kind in gesprek te gaan over wat wel en niet werkt voor hem of haar. Het hoeft maar één vraag te zijn; ‘Hoe vind je dat ik langs de lijn sta?’ Het antwoord kan veel betekenen. Voor jou, je kind, en alle betrokkenen op het veld.'
