Laura is de moeder van een echt voetbalgezin. Zoons Yoram (15) en Dion (12) voetballen sinds hun vijfde bij de Oostzaanse voetbalvereniging OFC. Laura en haar man René voetbalden vroeger en zijn inmiddels fanatieke vrijwilligers op de club. Laura begon als trainer bij de mini’s (vijf- en zesjarigen) en heeft daarna diverse rollen binnen de vereniging gehad. “Mijn man René werd gevraagd als trainer van de mini’s en ik dacht: hé, dat wil ik doen! Het enthousiasme en de leergierigheid van kinderen op die leeftijd vond ik superleuk.”
Hij begreep mijn rol als trainer niet zo goed
Haar zoontje, Dion, maakte het haar wel vaak lastig op de training. Hij bleef Laura als zijn moeder zien en niet als zijn trainer. “Dion vond het moeilijk dat ik anderen even veel aandacht gaf als hem. Hij begreep mijn rol als trainer niet zo goed. Hij werd bijvoorbeeld boos als hij het partijtje verloor. Dan kreeg ik de schuld omdat ik hem in het verkeerde team had ingedeeld.” Na een korte onderbreking trainde ze vorig jaar haar zoon weer in JD2 van OFC. “Toen begreep hij mijn rol als trainer veel beter. Ik kan hem uitleggen dat ik op het veld trainer ben en thuis mama.”
''Ik kan hem uitleggen dat ik op het veld trainer ben en thuis mama.''
Andere ouders zijn kritisch
Niet alleen voor Dion en zijn teamleden is haar dubbelrol soms lastig te begrijpen. Sommige ouders kijken extra kritisch naar Laura als trainer, omdat ze de moeder is van één van de spelers. “Daarom probeer ik contact te houden met alle ouders. Ik spreek ze rondom de wedstrijden en af en toe via de telefoon. We bespreken even kort hoe het gaat met hun zoon. Zo weten de ouders wat er speelt in het team en krijg ik zelf inzicht in zijn thuissituatie. Je merkt dat ze het fijn vinden dat ze wat vragen aan mij kunnen stellen en zo krijgen ze meer begrip voor mijn dubbelrol als ouder en coach. Vaak levert het ook nog extra ouders langs de lijn op bij wedstrijden,” lacht Laura.
