Vanaf zijn dertiende verandert dat. Thijs ontdekt dat hij op jongens valt. Het schelden en de grappen: vaak zijn het homo’s die het moeten ontgelden. Hij voelt zich steeds minder thuis binnen de vereniging. Zijn teamgenoten praten over meisjes en seks. Thijs houdt zijn mond en verandert van allemansvriend in een zonderling. “Mijn oplossing was om te stoppen met voetbal. Ik was veel thuis en vastbesloten om dit altijd geheim te houden. Ik was bang om ook de band met mijn ouders en vrienden te verliezen.”
Het H-woord
Thijs overleeft in Hoevelaken door een muur om zich heen te bouwen. Gaandeweg neemt de druk toe. Hij houdt zijn sociaal-wenselijke gedrag niet langer vol. Na acht pogingen om het aan zijn ouders te vertellen, wint zijn moed het van de angst. “Ik was moe gestreden. Toen ik het op mijn 23ste aan hen vertelde, maakten zij duidelijk dat ik het veel eerder had kunnen vertellen…” Niet veel later deelt hij zijn verhaal – via de media – met zijn voetbalclub en heel Hoevelaken. “Ik heb wel vijf coming-outs beleefd”, zegt hij nu lachend.
Op zijn dertigste keert Thijs terug bij Hoevelaken. Zijn comeback is zowel spannend als hilarisch. Een goede vriend breekt het ijs: hij hangt drie zeepbakjes op in de douche, dan hoeft niemand te bukken. “Ik kon er wel om lachen en heb meteen duidelijk gemaakt dat ik echt niet op alle mannen val.” Daarmee is de kous af, iedereen reageert positief. Ondanks de grappen en het gegeven dat je een ‘homo’ bent bij een verkeerde pass, blijkt er prima over homoseksualiteit gepraat te kunnen worden.
"Mijn verhaal heeft andere jongens geholpen"
Hij blijft wel voetballen
Thijs is terug, en dat is te merken binnen de club. Trainers en leiders corrigeren het gedrag van hun pupillen. Een van de E-tjes schrijft tijdens een autorit naar een uitwedstrijd ‘KUTHOMO’ op de beslagen autoruit. Zijn leider grijpt in: “Weet je wel wat dat woord betekent? Je scheldt daarmee Thijs uit.” Thijs: “Daar schrok het jochie van, hij stond niet stil bij wat hij schreef. Hij heeft het daarna nooit meer gedaan.”
De stap naar openheid
Smeenk wordt bestuurslid. Een jeugdspeler (18) stapt in 2013 op hem af om zijn twijfels te delen over zijn seksuele gevoelens. “Naast gesprekken met mij, hebben zijn ouders en vooral ook de leiders van zijn team een grote rol gespeeld door het onderwerp in de groep te bespreken.” Hij blijft wel voetballen. In Hoevelaken zetten nog twee jongens de stap naar openheid. “Een van de ouders vertelde me dat mijn verhaal daarbij een rol speelde.”
Smeenk wil zoveel mogelijk jongens en meisjes een veilig gevoel geven. Met het bestuur kijkt hij dan ook hoe ze gaan zorgen dat iedereen zich thuis voelt binnen de vereniging. Smeenk treedt onder de vlag van de John Blankenstein Foundation ook op bij andere voetbalverenigingen. “Er loopt een grote groep homo’s rond in het voetbal. Je ziet ze misschien niet, maar ook zij willen met plezier op het veld staan.”
